Kultuuragenda

In Forever Clapton viert Ocobar de muzikale hoogtepunten uit het bewogen leven van Eric Clapton.

RHEA is terug! Dit Belgische vijftal ademt rock ’n roll, met harde maar soepele gitaarriffs en ingewikkelde doch luide nummers als handelsmerk. Na een korte break, keert de band terug met een onwijs groovy sound en een tweede album, die kan worden beschreven als RHEA meets Kraviz. Dat wordt dansen geblazen!

In 2016 brak de band door met maar één single op hun naam. Ze werden onthaald als het Belgische antwoord op goeie, straightforward rock. En het kon maar niet op voor de band, die zalen platspeelde in en het voorprogramma mocht staan van onder andere Royal Blood. Ze namen, na een boel singles te hebben gereleased, een debuutalbum op, die warm werd ontvangen.

De eerste zes jaar na hun doorbraak waren een behoorlijke achtbaan voor RHEA, waarbij ze uiteindelijk een dieptepunt bereikten en niet wisten hoe het nu verder moest. Maar nu zijn ze weer op de goede weg, vastberadener dan ooit. Het tweede aanstaande album zal in veel opzichten verlossing brengen, gegroeid op de vruchtbare grond van de as waarmee het allemaal begon. Het is gestoeld op een echte rockbodem, maar voegt een groove toe waar je u tegen zegt. Dat wil je niet missen, wanneer ze onze Bovenzaal aandoen!

Support is er van Bad Luck Baby. Bad Luck Baby is een vijfkoppige rockband, ontstaan dankzij ongeluk met perfecte timing: zangeres Cath en drummer Ian ontmoeten elkaar nadat ze beiden hun portemonnee verliezen tijdens een avond uit in de stad. Met inspiraties als Paramore, De Staat en Wolf Alice heeft Bad Luck Baby haar eigen sound kunnen ontwikkelen; strakke gitaarriffs, synthesizers en vocalen vol rauwe emotie werken als een geöliede machine samen om een ongeëvenaarde energie te brengen.

Na het succesvolle ‘Are You Ready For The Country’, waarin de countryrock centraal stond, reizen de mannen van Her Majesty in hun nieuwe programma naar het San Francisco van eind jaren zestig, begin jaren zeventig.

Muzikale duizendpoot Yorick van Norden onthult het verborgen muzikale universum van Paul McCartney. Als een detective dook hij in de platenkast van de legendarische ex-Beatle, waarvan niemand eerder de inhoud ontdekte. Naast albums van bekende namen als The Rolling Stones, Pink Floyd en Joni Mitchell stuitte Yorick op verrassende vondsten, zoals experimenteel klassieke muziek van Stockhausen, americana van Gram Parsons en soul van Marvin Gaye, naast hiphop van Eminem, funk van The Meters en afrobeat van Fela Kuti. McCartney-connaisseur Yorick neemt je zingend, spelend en vertellend mee op zijn bijzondere ontdekkingsreis. Ook vertelt hij over persoonlijke ervaringen in de Abbey Road Studios en speelt hij de liedjes die hij daar opnam.

In de pers:

de Volkskrant over het album ‘The Jester’ van Yorick van Norden: “Voor de nieuwe Van Norden laat je de nieuwe Paul McCartney gerust even liggen.”

OOR over het album ‘Playing By Ear’ van Yorick van Norden: “Eén van de absolute hoogtepunten in de Nederlandse popmuziek van 2021.”

Heaven: ‘Behalve liefhebber is Van Norden groot kenner van The Beatles en dan met name natuurlijk van Paul McCartney. Hij zou iedere popquiz met dat onderwerp ruimschoots winnen…Het mooist zijn – naast uiteraard de met veel liefde uitgevoerde songs – de momenten waarop Van Norden uit eigen ervaring kan putten, zoals zijn relaas over een ontmoeting met John Sebastian of zijn herinneringen aan de legendarische Abbey Road Studios in Londen, waar hij zijn later dit jaar te verschijnen nieuwe album heeft opgenomen.’ 

Maxazine: 'Niet alleen voor Beatles- of McCartneyfans interessant, maar voor iedere muziekliefhebber'. 

De optredens van **The Mary Wallopers** worden gekenmerkt door een energie die het beste omschreven kan worden als *Dead Kennedys* meets *The Clancy Brothers*. De Ierse folkband veroverde wereldwijd harten met hun creatieve livestream-optredens, die ze vanuit een zelfgebouwde pub in hun huis opnamen. Het succes leidde tot een headline tour in het Verenigd Koninkrijk, waarna The Mary Wallopers besloten om hun band uit te breiden, met toevoegingen als basgitaar, drums, accordeon en de traditioneel Ierse tin whistle.

Met de release van een debuutalbum en een grote Europese tour in het vooruitzicht, staan The Mary Wallopers klaar om verder te groeien, met een charme die zowel traditioneel als rebels is.

Support **Sam Shackleto**, ook wel Sorley the Bard, mengt country, old-time, folk en blues met een Schotse flair. Zijn muziek is geïnspireerd door de rijke muzikale tradities van Schotland, Ierland en de VS, met invloeden van de folkrevival uit de jaren 60.

Be inspired by live piano music and express your thoughts or emotions through art. Write, draw, or create - unleash your creativity.

In this interactive workshop, guided by artist and musician Sadaf Khani, you’ll listen to her piano music while you transform what you hear and feel into your own creation.

Participation is free, including coffee, tea, and a sweet treat!
Will you join us?

FORTUNE COOKIES
8 maart t/m 5 april
Opening: zaterdag 8 maart om 17:00
Met werken van: José Sottomayor, Maria Landgren Hilmersson, Clara Rojas, Yuqi Wang en Nasma Al-Shutfa & Nika Dundua.
‘Fortune Cookies’ reflecteert op leefruimte en de dingen daarin. Wat representeren deze eigenlijk? Welke manier van leven zit hierachter? ‘Fortune Cookies’ toont vijf verschillende expressies die verwijzen naar de existentiële kanten van het leven; ze zoeken naar en spreken van troost, hoop verlangen, lotsbestemming, herinneringen, een gevoel van thuis…

KUNSTENAARS
José Sottomayor 
Op het speelse en onverwachte grensvlak van eten, kunst en subversieve esthetiek creëert José Sottomayor sculpturale werken die glad, kleurrijk, doorschijnend en geleiachtig zijn. Deze creaties dagen de vluchtige aantrekkingskracht van consumptiegoederen uit en transformeren bekende materialen zoals glas, keramiek, plastic, rubber, was en snoep in boeiende stukken die de grenzen tussen bron, functie en effect doen vervagen. Kijkers worden uitgenodigd om momenten van ontzag, nieuwsgierigheid en vreugde te ervaren.
Candy Boxes 
José: “Als ik denk aan objecten in de ruimte en hun betekenis en relatie met mensen, denk ik aan de snoeptrommels uit mijn kindertijd. Mijn grootmoeders hadden ‘verborgen snoepjes’ op specifieke plekken in huis. Als kinderen konden we alleen met toestemming aan deze lekkernijen komen, vaak als beloning na een maaltijd of bij goed gedrag. Deze trommels namen verschillende vormen aan. Die van mijn overgrootmoeders was bijvoorbeeld een grote handtas met gigantische gummies in inpakpapier. Deze tas stond nooit op een vaste plek in de kamer. Op een hoge plank, buiten bereik, waren deze snoeppotten voorwerpen van mysterie en verlangen. Het waren magische, verborgen schatten die de inhoud beschermden tegen de grijpgrage vingers van kinderen. Maar ook volwassenen vonden dit fascinerende objecten. Er zat een bijzondere aura omheen. Een handtas gevuld met snoep, werd een hulpmiddel om de interactie tussen volwassenen en kinderen te bevorderen. Het symboliseerde een gedeelde liefde voor zoetheid en de machtsdynamiek van toestemming en beloning.”  Deze herinneringen en verhalen inspireerden José voor zijn nieuwe werken in SIGN. Elke snoepdoos zal een ander soort interactie oproepen, geïnspireerd door de verschillende manieren waarop José deze objecten in zijn kindertijd heeft ervaren.
Grandma’s Purse – Deze tas laat eetbare snoepjes van binnenuit los, waardoor kijkers de lekkernijen kunnen proeven en opeten. Het delen van snoep is een toegankelijk en gemeenschappelijk aspect.
Gummy Box – Dit object bevat een eetbare gel met een verwarrende consistentie, waardoor het onduidelijk is of deze kan worden aangeraakt of gegeten. Dit creëert een ervaring van aarzeling en onzekerheid, zoals de spanning van toestemming vragen uit je kindertijd.
Big Candy Jar – Deze kruik wordt op een onbereikbare locatie geplaatst en bevat oneetbare snoepjes. Kijkers kunnen zich alleen maar de smaak voorstellen, die frustratie oproept en het verlangen om toegang te hebben tot de inhoud en te kunnen proeven wat erin zit.
José Sottomayor is afgestudeerd in 2024 aan de Dirty Art Department, Sandberg Instituut, Amsterdam.

Clara Rojas 
Clara Rojas is afkomstig uit Zuid-Spanje. Haar recente werken gaan over gefragmenteerde herinneringen en trauma. In installaties, objecten, video’s en kleding herinnert Clara zich verhalen uit haar kindertijd en vertaalt deze naar iets nieuws, naar een manier om met de toekomst van onze wereld en de nieuwe generaties te communiceren. Niets is definitief geschreven. Fysieke ruimtes die cultureel onopgemerkt blijven vanwege het dagelijks leven dat daarin plaatsvindt vormen de basis van haar werk. Er zijn geen grenzen tussen abstractie en figuratie, tussen het portret van de kindertijd of het stilleven. Het is een oefening in introspectie, vanuit haar meest primaire deel: het voorouderlijke en collectieve verleden.
Magische 8-bal 
Clara’s nieuwe werk in SIGN is geïnspireerd op het concept van de magische 8-bal, een object vol mysterie en symboliek dat de beslissingen, reacties en dilemma’s weerspiegelt waarmee we in ons dagelijks leven worden geconfronteerd. Deze 8-bal installatie verbeeldt ons innerlijk, onze relatie met toeval, onzekerheid en het verlangen om antwoorden te verkrijgen via een alledaags en tegelijkertijd magisch object.
Centraal staat een gigantische magische 8-bal gemaakt van textiel, die ook aangeraakt kan worden. De extreme verhoudingen zorgen voor een gevoel van onderdompeling in een ruimte die speelt met schaal en proporties. Dit opent een dialoog met de kijker over hoe objecten, hoe gebruikelijk ze ook zijn, voertuigen worden van reflectie op ons bestaan en hoe hun aanwezigheid de perceptie van onze omgeving kan veranderen. Een 3D-video toont door middel van visuele effecten en animaties verschillende reacties die de 8-bal zou kunnen geven als een orakel, waardoor een cyclus ontstaat die de kijker uitnodigt tot een subjectieve interpretatie.
Clara Rojas is in 2024 afgestudeerd aan de Large Glass Department, Gerrit Rietveld, Amsterdam. 

Yuqi Wang 
De werken van Yuqi Wang beantwoorden of stellen nieuwe vragen over het erbij horen. Dit in het licht van migratie en hybridisatie, waar beeld en materiaal wordt gebruikt gerelateerd aan identiteit, herinnering en een bredere culturele context. Het samenspel tussen beeld en materiaal staat centraal in zijn manier van werken. Yuqi doet ingrepen in de beeldtaal, waarbij doelbewust de scheiding tussen hoe het eruit ziet (wat zichtbaar is) en materialiteit vervaagt. Intussen bepaalt beeldspraak de manier waarop hij met materiaal omgaat, waarbij hij voortdurend op zoek gaat naar een intrinsieke verbinding tussen de fysieke vorm van materiaal en zijn potentie als symbolische drager. Beeldspraak en materiaal strijden met elkaar en stellen zich tegelijkertijd open voor elkaar in zijn artistieke proces, resulterend in projecten met hybride vormen tussen schilderkunst, fotografie, installatie en performance.
Bagua-spiegel 
Yuqi’s nieuwe werk neemt de vorm van de Chinese Bagua-spiegel als basisstructuur en transformeert deze tot een sculptuur gemaakt uit een combinatie van materialen verzameld uit Nederland (aarde en kerstbal) en China (haar en spiegel). De Bagua-spiegel is een achthoekige spiegel die vaak wordt aangetroffen in Chinese huishoudens, waar hij dient als een beschermende talisman waarvan wordt aangenomen dat hij negatieve energie afbuigt. Afkomstig uit de Yi Jing (Het Boek der Veranderingen), een oud Chinees waarzeggerij handboek, verwijst ‘Bagua’ naar het patroon rond de centrale spiegel. Dit patroon bestaat uit symbolen die de aard van de werkelijkheid illustreren als een balans van tegengestelde krachten (Yin en Yang) die elkaar versterken. De metafysische en voorspellende kwaliteiten ervan vertegenwoordigen een alternatieve kijk op het leven, die contrasteert met de kijk die gevormd wordt door de wetenschap en het kapitalisme. De centrale structuur is omgeven door een Bagua-patroon gemaakt uit aarde, dat wordt omringd door een collage van afbeeldingen die urgente kwesties in Nederland aanpakken, zoals de opkomst van extreemrechts, het steeds strengere immigratiebeleid, woningtekorten en bezuinigingen op de culturele sector. Deze kwesties hebben een aanzienlijke impact op het voortbestaan van niet-Europese kunstenaars die leven in Nederland, waardoor er grote onzekerheid ontstaat over hun toekomst. Het beeldhouwwerk, dat lijkt op de Bagua-spiegel, dient als een grote beschermende schaal die deze verontrustende realiteit omhult. Haar is opgenomen als aanvullend materiaal, verwijzend naar een Chinese ‘slang’ uitdrukking die haaruitval op humoristische wijze koppelt aan de ondraaglijke stress van het dagelijks leven.
Yuqi Wang is in 2023 afgestudeerd van de master Painting aan het Frank Mohr Instituut, Groningen.

Maria Landgren Hilmersson 
In de onhoorbare geluiden en de willekeurige, over het hoofd geziene melodieën die ons omringen, vindt Maria Landgren Hilmersson de basis van haar artistieke praktijk. Diepvriezers als orgels, klikkend speelgoed, fluitende treinen, zoemende fietsen, gesprekken van voorbijgangers, regen, onweersbuien, pratende papegaaien, krakend hout, tikkende klokken en bekraste cd’s zijn voorbeelden van geluiden die ze in haar werken heeft gebruikt. Binnen het oneindige geluidslandschap dat ons omhult, genereren we voortdurend bewegende geluiden. Elk geluid, elke toon en elk geluid draagt zijn omgeving met zich mee en weerspiegelt zijn omgeving, geschiedenis en cultuur. Maria’s werken dienen als hulpmiddelen om de relatie tussen herinnering, transformatie en vertaling te onderzoeken. Haar praktijk beweegt zich binnen op geluid gebaseerde kunst en performance, video, tekst en
sculpturale installatie. Elk stuk wordt een weerspiegeling van auditieve verkenning, een verzameling fragmenten uit herinneringen en opnieuw vertelde verhalen. Ze is gefascineerd door het grensgebied tussen compositie en improvisatie, tussen de opgenomen en live-evenementen – een element dat vaak in haar werken doordringt. Menselijke stemmen, mechanische en niet-menselijke geluiden, en het snijvlak van technologie en akoestiek zijn terugkerende thema’s. Maria probeert de verwachtingen van de kijker te prikkelen over hoe een object zou kunnen klinken, alsof elk object zijn eigen stem heeft en op zijn unieke manier tot ons spreekt.
Dörröga (deuren)
Maria: “In SIGN maak ik een site-responsieve installatie die geluid, tekst en schaduwspel projecties combineert om het concept van deuren te verkennen – zowel fysieke structuren als symbolische drempels. Deuren zijn een scheiding van iets, ze definiëren wat binnen en buiten is. Ze beschermen en ontmaskeren, nodigen uit en sluiten uit, en dienen zowel als bewakers als barrières. Details als sleutelgaten, sleutelplaten en scharnieren geven een bijna forensische blik op de mechanica van deuren. Ik ben begonnen met het schrijven van deurgedichten – korte verhalen die reflecteren op verschillende aspecten van deuren. Deze gedichten gaan over thema’s als een inbreker die de kat van de buren blijkt te zijn, het kraken van oude deuren, het op- en afsluiten, de angst om deuren te openen voor vreemden, mijn appartement in Stockholm en deuren in horrorfilms. Deze teksten zullen dienen als de conceptuele en sonische basis voor mijn installatie.
“Dit werk speelt met de spanning tussen binnen- en buitenruimtes: het verlangen om verbinding te maken, de angst voor isolatie en het comfort van het terugtrekken. Het nodigt het publiek uit om na te denken over de aan- en afwezigheid, het gevoel van kloof tussen binnen en buiten en wanneer we ervoor kiezen om het onbekende binnen te gaan of de plek om je gedachten te laten rusten.”
Maria Landgren Hilmersson is in 2024 afgestudeerd van de master Fine Art, Sandberg Instituut, Amsterdam.

Nasma Al-Shutfa & Nika Dundua 
Nasma Al-Shutfa en Nika Dundua zijn respectievelijk afkomstig uit Jemen en Rusland en kennen een migratieachtergrond. De praktijk van Nasma Al-Shutfa is een verkenning van het kruispunt tussen fysieke ruimte en emotionele ervaring, een poging om de vaak onzichtbare strijd van degenen die veiligheid zoeken en verlangen naar een nieuw begin tastbaar te maken. Nika Dundua heeft een scenografische benadering en spreekt van ‘the space as an active participant’, de ruimte als actieve deelnemer.
"How to design a border"
Nasma en Nika: “Binnen ons project willen we het concept van grenzen verkennen als zowel een politiek als een fysiek fenomeen: lijnen die de ruimte in twee afzonderlijke zones verdelen en soms beweging daartussen veroorzaken. Grenzen zijn niet alleen fysieke markeringen; het zijn sociaal en politiek geconstrueerde systemen van insluiting en uitsluiting. Ze reguleren de mobiliteit, definiëren nationale identiteiten en versterken machtsstructuren die sommigen bevoordelen en anderen marginaliseren. Wie mag verhuizen en wie beperkt wordt, wordt bepaald door nationaliteit, ras en economische status, waardoor mobiliteit een voorrecht wordt in plaats van een recht. Als ruimtelijke beoefenaars zijn we vooral geïnteresseerd in de materialiteit van grenzen – kunstmatige lijnen die aan landschappen worden opgelegd om de illusie van scheiding te versterken. Deze verdeeldheid, hoewel vaak willekeurig, raakt diep verankerd in geopolitieke verhalen, die door machtssystemen als betaalmiddel worden gebruikt om land, hulpbronnen en mensen te controleren. Door de materiële aanwezigheid van grenzen en de verhalen die eromheen zijn opgebouwd te onderzoeken, onderzoekt dit project hoe een grens wordt ontworpen – zowel als een fysieke constructie als als een systeem van insluiting en uitsluiting. Door ons bezig te houden met de fysieke ruimte willen we de ervaring van een grens vertalen naar een plek waar deze niet thuishoort: de projectruimte van SIGN.
Wat betekent het om een rand te ontwerpen? Is het een fysieke handeling – een muur bouwen, een grens trekken – of gaat het om het vormgeven van de omstandigheden die bepalen wie binnen mag en wie buiten wordt gehouden? In hoeverre is dit proces inherent vijandig? Met deze installatie willen we de omstandigheden verkennen waarin grenzen ontstaan, en de menselijke ervaring van het overschrijden ervan. We zijn vooral geïnteresseerd in ruimtes waar beweging sterk gereguleerd is – waar oversteken mogelijk is, maar toch voor sommigen een voorrecht blijft, terwijl het voor anderen beperkt is. Onze aanpak combineert het vertellen van documentaires met ruimtelijke experimenten, scenografie en een video-installatie met meerdere kanalen, waardoor een meeslepende omgeving ontstaat die het publiek uitnodigt om zich bezig te houden met en na te denken over de complexiteit van grenzen, niet als abstracte concepten, maar als geleefde realiteit.”
Nasma Al-Shutfa en Nika Dundua zijn in 2024 afgestudeerd van de Master Interior Architecture, KABK, Den Haag. 

Deze uit Hoogezand afkomstige kunstenaars tonen hun schilderijen en keramiek in Kunstruimte De Smederij.

Maria Clobus-Gibcus schildert sinds 1985 in haar eigen atelier. Zij is autodidact en heeft zich niet vastgelegd op een bepaalde stijl. Naast portret van mens en dier schildert ze ook realistische en abstracte onderwerpen, zowel als vrij werk als in opdracht. Maria werkt met potlood, pastel, acryl, aquarel en olieverf. Van miniatuur tot complete muurschilderingen. Twee keer per jaar start een cursus die wordt gegeven in haar atelier. Hier kunnen kleine groepen zich onder toezicht van Maria bekwamen met allerlei materialen in de door hen gewenste techniek.

Bouk Helmers maakt keramiek voor huis en tuin. Ze begon in de 80-er jaren met klei op de draaischijf. Later ging ze aan de slag met handvormen en mallen. Ze werkt graag met bolvormen, wat ook duidelijk terugkomt in haar unieke kippen en vogelfiguren.
Al jaren werkt Bouk met groepen cursisten. Hiermee heeft ze veelvuldig raku gestookt. Tegenwoordig werkt ze met kleurige kwastglazuren die ze mengt en over elkaar aanbrengt. De veranderde technieken zijn spannend en soms even wennen. Maar het kleien geeft haar nog altijd ontzettend veel inspiratie en plezier.

‘Landschap is mijn religie’, aldus Siemen Dijkstra (1968). Hij voelt zich sterk verbonden met het rurale landschap van Groningen en Drenthe. Dat is terug te zien in zijn werk. Dijkstra maakt, zoals geen ander dat kan, kleurenhoutsneden van de natuur om hem heen. Hierbij is hij constant op zoek naar de ziel van het landschap en wil hij de eigenheid van een gebied vangen voordat die is verdwenen. Met zijn kunst doet hij een beroep op de kijker: heb eerbied voor de natuur!

Siemen Dijkstra is opgeleid aan de Academie Minerva in Groningen, waar hij werd gestimuleerd om buiten te tekenen. Dat deed hij dan ook voor het eerst in deze regio. Hij is hier nog geregeld te vinden, zoals op het Uithuizer Wad, waarvan hij een serie houtsneden heeft gemaakt.
Dijkstra woont in Dwingeloo en is ook opgegroeid in Zuidwest-Drenthe. Dit voor hem zo vertrouwde landschap, waarin hij de bezieling extra ervaart, vormt de grootste inspiratiebron voor zijn werk.
Het werk van Siemen Dijkstra wordt gewaardeerd in binnen- en buitenland. Onlangs won hij de gerenommeerde grafiekprijs Mario Avati van de Académie des Beaux-Arts in Parijs (2021) en de Culturele Prijs Drenthe (2022).

Ezinge is het oudste permanent bewoonde dorp van Nederland en ligt in het Nationaal Landschap Middag-Humsterland. ‘Het cultuurlandschap van Middag-Humsterland bestond al in het wierdengebied toen de huidige Randstad van Nederland nog een ontoegankelijk veenmoeras was’, aldus Jan Delvigne, grondlegger van Museum Wierdenland. Reden genoeg om in deze tentoonstelling ook op zoek te gaan naar de ziel van dit meer dan 2500 jaar oude landschap. Tevens wordt verkend hoe dit erfgoed te laten bestaan naast een vitaal platteland.

Maria Clobus-Gibcus schildert sinds 1985 in haar eigen atelier. Zij is autodidact en heeft zich niet vastgelegd op een bepaalde stijl. Naast portret van mens en dier schildert ze ook realistische en abstracte onderwerpen, zowel als vrij werk als in opdracht.
Maria werkt met potlood, pastel, acryl, aquarel en olieverf. Van miniatuur tot complete muurschilderingen.
Twee keer per jaar start een cursus die wordt gegeven in haar atelier. Hier kunnen kleine groepen tot maximaal 8 personen zich onder toezicht van Maria bekwamen met allerlei materialen in de door hen gewenste techniek.

Bouk Helmers maakt keramiek voor huis en tuin. Ze begon in de 80-er jaren met klei op de draaischijf. Later ging ze aan de slag met handvormen en mallen. Ze werkt graag met bolvormen, wat ook duidelijk terugkomt in haar unieke kippen en vogelfiguren.
Al jaren werkt Bouk met groepen cursisten. Hiermee heeft ze veelvuldig raku gestookt. Tegenwoordig werkt ze met kleurige kwastglazuren die ze mengt en over elkaar aanbrengt. De veranderde technieken zijn spannend en soms even wennen. Maar het kleien geeft haar nog altijd ontzettend veel inspiratie en plezier.

Kunstruimte De Smederij is geopend van donderdag t/m zondag (13:30-16:30 uur). Meer info: Kunstruimte De Smederij

In het project The Wall experimenteren kunstenaars met het maken van kunst op groot formaat. Met The Wall #6, de zesde editie van het project, gaat kunstenaar David Sciarone de uitdaging aan: met een analoge vertaling van een digitale stedelijke wereld. Van 10 maart t/m 19 april werkt hij aan een kunstwerk in Kunstpunt.

Je kunt de ontwikkeling van Davids werk volgen, kom van woensdag t/m zaterdag tussen 12 en 17 uur langs. En heb je vragen? Stel ze gerust.

Elf, meest jonge, Groninger kunstenaars laten hun talenten zien in een groepsexpositie die gericht is op kunst uit Groningen.