Higher Than Acidic Clouds

In dit onheilspellende autobiografische essay vraagt de Iraanse filmmaker Ali Asgari zich af wat het betekent om kunstenaar te zijn, terwijl censuur en repressie alle kleur uit zijn woonplaats Teheran en uit zijn leven wegzuigen.

Na de première van zijn film Terrestrial Verses (een co-regie met Alireza Khatami) in Cannes, kreeg Ali Asgari een reisverbod opgelegd door de Iraanse autoriteiten. Maar filmmakers als Asgari laten zich niet eenvoudig tegenhouden in het uitoefenen van hun kunst, ook al stopt de repressieve overheidsbemoeienis nooit.

Aan het begin van Higher Than Acidic Clouds zien we mannen die zijn de rust van zijn woning in Teheran verstoren, hem ondervragen en zijn appartement doorzoeken. Ze nemen harde schijven vol materiaal mee, nadat Asgari een zure smogwolk boven de vervuilde stad heeft gefilmd. Hij blijft achter met zijn herinneringen, het enige dat niet geconfisqueerd kan worden. Als koppig verzet tegen het pessimisme dat hem bekruipt over de manier waarop zijn stad zich ontwikkelt, toont de filmmaker in ontelbare, apocalyptische grijstinten zijn dromen en overpeinzingen. Hij mijmert over de taal van zijn moeder, over zijn zusters die zijn speelfilms nooit in de bioscoop konden zien, over Rome waar hij tien jaar woonde. Maar bovenal wil de filmmaker naar buiten om boven de stad te vliegen op een hoogte waarvanaf alle mensen gelijk zijn.